حرف و عمل دولت در زمینه اقتصاد ،همخوانی ندارد

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بسیج اصناف کشور اسدالله عسگر اولادی در خصوص مسائل اقتصادی کشور اظهار داشت:کشور ما از نظر آنچه به آن امکانات میگویند ، بسیار غنی میباشد ، دارییهای زیرزمینی و نیروی انسانی در کشور ما بسیار زیاد است.

ما در کشاورزی بیش از 120 میلیون تن تولید داریم و معادن ما در حدود 600 میلیون تن تولید دارند اما متاسفانه بهره برداری از این ثروت عظیم را یا نمیدانیم و یا خوب عمل نمیکنیم.

در 3 سال اخیر ، عمده دغدغه رهبری نگرانی اقتصادی و معیشیتی مردم است.

مسائلی مانند مسائل اجتماعی-علمی و .. که با نظر مستقیم ایشان به جلو رفته است ، به نتایج قابل قبولی رسیده است اما اقتصاد که به دولت ها واگذار شده ، رشد مطلوبی نداشته است .

معظم له از سال 84 تا کنون ، نامگذاری سالها را با مضمون اقتصاد به کار برده اند  ، این بدان معناست که در این سال ها آنچه که مد نظر ایشان بوده است ، اجرا نشده و دولت ها نتوانسته خواسته های رهبری را اجرا نماید تا وضع معیشت مردم بهتر شود.

دغدغه بیکاری بزرگترین نگرانی است که کشور را تهدید می کند. وقتی شهید رجایی بعنوان ریاست جمهور کشور انتخاب شد از کابینه 36 میلیونی صحبت به میان آورد ، از آن زمان تا کنون که سی و اندی سال میگذرد ، جمعیت کشور به حدود 80 میلیون نفر رسیده است یعنی در حدود چهل میلیون نفر جوان سی و دو ساله در کشور داریم. اینهانیازمند مسکن، تحصیل، ازدواج و ... هستند که برای بدست آوردن این مسائل نیازمند داشتن یک شغل مناسب هستند.

چرا در کشور وضع چنین است؟ از عمده ترین مسائلی که باعث بروز چنین مشکلی شده است ، دولتی ها هستند بدین معنی که تمامی کارها در تمرکز دولت است ، این مدل 70 سال در شوروی سابق اجرا شد و 60 سال در چین اجرایی شد اما به نتیجه نرسید ، جالب است که ما تازه در راهی قدم گذاردیم که از روی کره شمالی نمونه برداری و کپی کنیم. در صورتیکه ما یک کشور اسلامی هستیم و قوانین اسلام به روشنی راه حل تمامی این مشکلات را نشان داده است.

اقتصاد مقاومتی بدین معنی است که ما باید تا حد امکان بی نیاز از خارجی ها باشیم . وقتی در کشور غنی ایران  و در صنایع متوسط برای ایجاد هر شغل نیازمند ده میلیون تومان می باشیم ، چرا نمیتوانیم به موفقیت برسیم؟

دولت باید با بخش خصوصی مراوده داشه باشد ، دولتی ها فقط قول حمایت میدهند، اما در عمل اینگونه نیست و وضعیت رفاهی مردم خراب است.

چندی پیش خدمت مقام معظم رهبری رسیدیم و برخی مشکلات را بیان کردیم ، ایشان فرمودند با رئیس جمهور قرار ملاقات بگذارید ، بعد از کلی معطلی با رئیس جمهور محترم جلسه گذاشتیم، قول گرفتیم اما در اجرا چیزی ندیدیم.در واقع حرف و عمل دولت در زمینه اقتصاد ،همخوانی ندارد.

چرا نباید بازاریانی که همواره در خط اول اقصادی کشور فعالیت میکنند ،مورد مشورت قرار گیرند؟

حضرت آقا به صراحت از تولید سخن میگویند ، یکی از راههای رسیدن به تولید مطلوب ، جذب سرمایه است ، اما ببنید که به چه علت پروازها به سمت ترکیه و چین پر است و چمدانهای خالی از چین و ترکیه با حدکثر بار برمیگردند؟

ما در کشور خودمان کارشناسان و سرمایه گذاران بسیار ارزشمندی داریم.اما وقتی سیستم بانکی ما با سود 22 درصد در حال فعالیت است چه انتظاری را میتوان از سرمایه گذاران داشت. زیرا آنها براحتی حساب خود را سپرده و بدون دردسر سود دریافت میکنند.

من بدلیل اینکه سن بالایی دارم 4 بحران اقتصادی در کشور را دیده ام ، جنگ جهانی دوم، بحران اقتصادی در زمان دکتر مصدق و دکتر امینی و همچنین انقلاب اسلامی و حالا هم ظرف این 12 سال بحران اقتصادی جدیدی را دیدم.

ما وقتی 15 میلیون دانشجو داریم و 6 میلیون بیکار یعنی وارد یک بحران خطرناک شده ایم.

در معیت  مرحوم آقای امانی ، خدمت نخست وزیر  وقت رسیدیم و صحبت از مشکلات اشتغال شد.آقای امانی با صراحت گفتند من 1 میلیون شغل به راحتی ایجاد میکنم به شرط اینکه دولت ساز وکار اولیه را ایجاد کند. ایشان در آنزمان بخوبی تشخیص دادند که ایراد در کجاست.

در زمان کنونی نیز تا برخی قوانین اصلاح نشود نمیتوان به ورود بخش خصوص و موفقیت آن امید داشت.

متاسفانه آنچه آمارها نشان می دهد بین 15 تا 18 میلیارد دلار ، ما کالای قاچاق داریم ، وضعیت بانکها بسیار بد است ،زیرا ارئه سود 22 % موجب میگردد که بانک از سرمایه خالی شده و بدنبال سرمایه با سود 28 درصد برود و این در اقتصاد یعنی ورشکستگی.

بازار تهران که از 200 سال پیش تا کنون همواره یاور روحانیون و اقتصاد کشور بوده است ، چرا نباید در مسائل کلان اقتصاد، مورد مشورت قرار گیرد.

بنده از جامعه انجمنهای اسلامی اصناف و بازار بعنوان یکی از مهمترین مراکزی که ارتباط مستقیم با بازاریان دارد خواهشمندم ، مشکلات را به گوش مسئولین برساند . مردم نیز چنین وظیفه دارند و باید مشکلات کلی را به مسئولین بگویند.

وضعیت کنونی را نظاره کنید متاسفانه سه ماه اولیه سال را از هر نظر از دست می دهیم و کسی هم جوابگو نیست. از 28 اسفند سال گذشته تا 14 فرورودین که کشور عملا تعطیل بود ، تا روز 29 اردیبهشت هم که درگیر انتخابات هستیم و بعد از آنهم ماه مبارک رمضان از راه می رسد . دولت بجای رسیدگی به چنین مسائلی از هم اکنون بدنبال تبلیغات انتخاباتی است.

در روزهای اول انقلاب بنده با همراهی تنی چند از دوستان ، اتاق بازرگانی را راه اندازی کردیم و خدمت امام(ره) رفتیم و از ایشان درخواست بودجه برای کارگاههای تولیدی و کارخانه هایی کردیم که بدلیل بروز انقلاب تعطیل و نیمه تعطیل بودند و توانستیم آنها را دوباره راه اندازی کنیم. اما اکنون چگونه است ، برای گرفتن یک وام برای کارگاههای تولیدی ،حداقل یک سند میخواهند و در بسیاری موارد افراد با اسناد جعلی وام گرفته و آنرا بازپس نمیدهند.

برای ایجاد شغل ، سرمایه گذاری لازم است و باید اعتمادها را جلب کنیم . وقتی ما از تورم 9 درصد میگوییم و بعد نرخ سود بانکی 22 درصد است یعنی یک جای کار ایراد دارد زیرا نرخ سود بانکی باید یک یا حداکثر دو درصد از نرخ تورم بالاتر باشد.

دلیل اینکه دولت از بخش خصوصی کمک نمیگیرد مشخص نیست. باید همگی حرکت کنیم ، باید از تجربه دیروز و برای برنامه ریزی فردا ، امروز را خوب نگاه کنیم.

رهبر معظم انقلاب همواره نظرات مثبت و خیرخواهانه دارند و وظیفه سازمانهایی مانند جامعه انجمنهای اسلامی اصناف و بازار است که مشکلات را خدمت ایشان عرض نمایند.

همواره حرف من با چین که ریاست اتاق آن هم با من است ، اینست که بجای خرید وسائل چینی ، با آنها به فکر سرمایه گذاری مشترک در کشور باشیم.

ما باید بر اساس منافع خودمان با دنیا حرف بزنیم ، نه اینکه آنها هرچه گفتند بدون کم و کاست بپذیریم.

در گذشته سلاطین در هنگام رفتن به جنگ ، کشور و معیشت مردم را به بازاریان می سپردند ، پس چرا اکنون چنین نیست و مسولین به بخش خصوصی در زمینه اقتصاد اعتماد ندارند.؟

در پایان اینکه اقتصاد مقاومتی یعنی سعی بر بی نیازی کشور به اقتصاد خارجی ها ،و برای رسیدن به آن باید نسبت به تجهیز واحدهای تولید و قرار دادن سرمایه در اختیار آنها ، سرعت بیشتری بگیریم. زیرا با رونق گرفتن تولیدات داخلی بحث اشتغال نیز حل خواهد شد.

با دست روی دست گذاشتن و استراحت نمودن به جایی نخواهیم رسید و باید برای رشد اقتصادی کشور ، یک به یک سعی و تلاش بیشتری نماییم و نسبت به افرادی که در کارگاهها و اداراتی که ما مسئولیت داریم و مشغول بکار هستند ، با مماشات بیشتری رفتار نماییم.