مردی که با شغلش کِیف می‌کرد!
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بسیج اصناف کشور، معمارزاده بود و نامش «حسین بن محمد معمار» معروف به «حسین لُرزاده». از کودکی هنر آموخت و از نوجوانی معماری. خیلی زود قریحه‌اش آشکار شد و کارهایی کرد کارستان. می بردندش برای کاخ‌سازی و عمارت‌آرایی. این‌طوری شد که در عمر ۹۸ ساله‌اش از هنرِ دستش یادگارها گذاشت برای ایرانی‌ها؛ از آرامگاه فردوسی گرفته تا کاخ مرمر و کاخ سبز و سردر دارالفنون و سردر بانک شاهی (تجارت فعلی). همه کارهایش این‌ها نبود؛ لُرزاده بیش از این‌ها بود. آدم دیگری بود و «معمار محراب‌ها» بود. بیش از ۸۰۰ مسجد را طراحی کرد یا برایشان گنبد و گلدسته ساخت یا دیوارها و محراب‌هایشان را تزئین کرد. نقش ذوق می‌کشید در عبادتگاه‌ها و زیارتگاه‌ها؛ معمار مسجد اعظم قم بود و معمار بازسازی مسجد سپهسالار. بزرگ‌ترین افتخارش اما تجدید بنای ایوان بزرگ و بازسازی بخش‌هایی از حرم منور امام حسین (ع) بود. چه کِیفی کرده با این کار و با این صاحب‌کار؛ کِیف هم دارد برای معماری که اهل روضه بود، روضه حسین (ع) عزیز دل اهل بیت (ع).
- «جلال آل احمد» معماری مسجد اعظم قم را به دلیل تکیه بر ارزش‌های مذهبی و مهارت‌های سنتی ایرانیان با شور بسیار ستوده و این بنا را آبروی معماری قرن اخیر نامیده است
همه عمر جایزه گرفت!
معمار بود؛ مثل همه معمارها ولی با گچ و آجر و خشت و سنگ کار دل می‌کرد انگار. کار دل می‌کرد که هنوز انگار دلش بر سطوح کاشی‌ها و و کتیبه‌ها و مقرنس‌ها و طاق‌ها حضور دارد؛ لابلای نقوش و خطوط و اسلیمی‌ها و گره‌ها و پیچ و تاب‌ها. درباره هنرنمایی‌اش در تزئین مساجد گفته‌اند که انگار فضا با نمازگزار سخن می‌گوید و حس و حال معمار به نمازگزار منتقل می‌شود.
- نمونه‌ای از هنر دست استاد لُرزاده
لُرزاده همه عمر جایزه و نشان گرفت از دولت‌ها و بزرگان و علما و مردم. کتاب‌هایی هم از وی باقی ماند درباره معماری سنتی ایران و هنرهای از یاد رفته در معماری. شعر هم می‌گفت؛ «نغمه لرزاده» و «صد امید». آخرسر در ۲۴ شهریور ۱۳۸۳ خودش رفت و بلندی نامش ماند برای معماری و آن اعجاز که کرده بود در هنر، ماند برای ایران و ایرانی.
- حسین لُرزاده در کهنسالی
افزودن دیدگاه جدید